معرفی نویسنده؛ صادق هدایت

صادق هدایت (۲۸ بهمن ۱۲۸۱ – ۱۹ فروردین ۱۳۳۰) نویسنده، مترجم و روشنفکر ایرانی بود. او را همراهِ محمدعلی جمال‌زاده و بزرگ علوی و صادق چوبک یکی از پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی می‌دانند.

محل زندگی: ایران، هندوستان، فرانسه

پیشه: نویسنده، داستان‌نویس، مترجم، حسابدار بانک ملی ایران، کارمند وزارت خارجه

دانشگاه: دانشکدهٔ هنرهای زیبای تهران 

سال‌های فعالیت(۱۳۲۹–۱۳۰۲)

پدر و مادر: اعتضادالملک، زیورالملوک

کتاب‌ها و جزوه‌ها

انسان و حیوان. برلین: ایرانشهر. ۱۳۰۳.

فوائد گیاهخواری. برلن: ایرانشهر. ۱۳۰۶.

مازیار: تاریخ زندگی و اعمال او. با همکاری مجتبی مینوی. تهران. ۱۳۰۷.

زنده بگور. تهران: چاپخانهٔ فردوسی. ۱۳۰۹.

پروین دختر ساسان. تهران: کتابخانهٔ فردوسی. ۱۳۰۹.

اوسانه. تهران: آریان کوده. ۱۳۱۰.

انیران. تهران. ۱۳۱۰.

سه قطره خون. تهران. ۱۳۱۱.

اصفهان نصف جهان. تهران: کتابخانهٔ خاور. ۱۳۱۱.

سایه روشن. تهران: مطبعهٔ روشنایی. ۱۳۱۲.

علویه خانم. تهران. ۱۳۱۲.

نیرنگستان. تهران. ۱۳۱۲.

وغ‌وغ ساهاب. با همکاری مسعود فرزاد. تهران. ۱۳۱۳.

ترانه‌های خیام. تهران. ۱۳۱۳.

بوف کور. بمبئی. ۱۳۱۵.

داستان ناز. تهران: کتابفروشی رازی. آبان ۱۳۱۹. (چاپ شده با نام مستعار)

سگ ولگرد. تهران: انتشارات بازرگانی نجات. ۱۳۲۱.

حاجی آقا. تهران. ۱۳۲۴.

افسانهٔ آفرینش. پاریس: آدرین مزون نو. ۱۹۴۶.

دربارهٔ ظهور و علائم ظهور. تنظیم حسن قائمیان. تهران: امیرکبیر. ۱۳۴۱.

رباعیات خیام. تهران: کتابخانهٔ بروخیم. ۱۳۴۳.

البعثة الاسلامیة الی البلاد الافرنجیة.

ولنگاری

ترجمه

گجسته ابالیش. تهران: کتابفروشی ابن سینا. ۱۳۱۸.

مردان فرخ (۱۳۲۰). گزارش گمان‌شکن. تهران.

کافکا، فرانتس (۱۳۲۷). گروه محکومین. تهران. (با حسن قائمیان)

کافکا، فرانتس (۱۳۲۹). مسخ. گراکوس شکارچی. تهران: زوار. (با حسن قائمیان)

زند و هومن یسن. تهران: نشر امیرکبیر. ۱۳۱۲.

کارنامهٔ اردشیر پاپکان. تهران: چاپخانهٔ تابان. ۱۳۱۸

در مطبوعات

داستانی

داستان‌هایی که در نشریات چاپ شده ولی در مجموعه‌داستان‌های منتشرشده در زمان حیات هدایت هدایت نیامدند از این قرارند:

«زبان حال یک الاغ در وقت مرگ». وفا (۵ و ۶). ۱۳۰۳.

«حکایت با نتیجه». افسانه. سوم (۳۱): ۲–۳. ۲ مرداد ۱۳۱۰.

«آب زندگی». روزنامهٔ مردم. ۱۳۲۲.

«توپ مرواری». آتشبار. ۱۳۳۲.

«فردا». پیام نو. خرداد و تیر ۱۳۲۵.

«سرگذشت ماه». سخن (۱۰): ۷۵۶–۷۶۴. ۱۳۲۴.

«طلب آمرزش». پیام نو (۱۲): ۲۰–۲۴. ۱۳۲۴.

«نمایشگاه شرقی». نگین (۴۱): ۳–۵،۷۴. ۱۳۴۷.

منبع:

www.wikipedia.org