معرفی نویسنده؛ بزرگ علوی

سید مجتبی آقابزرگ علوی شهرت‌یافته به آقا بزرگ علوی و بزرگ علوی نویسندهٔ واقع‌گرا، سیاست‌مدار چپ‌گرا، روزنامه‌نگار نوگرا و استاد زبان فارسی ایرانی بود که بیش از چهار دهه از نیمهٔ دوم سدهٔ بیستم را در آلمان زیست و به ترجمه، نقد و فرهنگ‌نامه‌نویسی نیز پرداخت. او را همراه صادق هدایت و صادق چوبک، پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی می‌دانند.

زاده: سید مجتبی آقابزرگ علوی

۱۳ بهمن ۱۲۸۳ تهران، محله چاله‌میدان

درگذشته: ۲۸ بهمن ۱۳۷۵ (۹۳ سال) برلین، آلمان آرامگاه گورستان تمپل‌هوف، برلین پیشه: دبیر (۱۳۰۸–۱۳۱۳)، نویسنده، استاد زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه هومبولت (۱۹۵۲–۱۹۷۸)

ملیت: ایرانی با تابعیت آلمان شرقی

تحصیلات: علوم تربیتی و روانشناسی 

دانشگاه: دانشگاه مونیخ

سبک نوشتاری: واقع‌گرایی

کار(های) برجسته: گیله‌مرد، چمدان (۱۹۳۴)، ورق‌پاره‌های زندان (۱۹۴۱)، ۵۳ نفر (۱۹۴۲)، چشم‌هایش (۱۹۵۲)

همسر(ها): فاطمه علوی، گرترود (گیتا)

فرزند(ان): مانی علوی 

پدرش: سید ابوالحسن، مادرش: خدیجه قمر السادات

منبع: 

www.wikipedia.org